Άντε Λεμεσιανοί!

Απόψε το βράδυ μετά το δείπνο μεταξύ των δύο ηγετών αναμένεται να ανακοινωθεί η ημερομηνία επίσημης επανέναρξης των διαπραγματεύσεων με στόχο τη λύση του κυπριακού. Η νέα διαδικασία ξεκινά οπωσδήποτε με θετικά στοιχεία και σε κλίμα αισιοδοξίας αλλά αναπόφευκτα κουβαλά μαζί και τη μιζέρια, τους φόβους και τις απογοητεύσεις όλων των προηγούμενων αποτυχημένων προσπαθειών.

Ένας λαός που συνήθισε να ζει χωριστά, δεν είναι εύκολο να τον πείσεις να συμβιώσει μετά από 50 χρόνια. Μακάρι να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο και αντί κάθε φορά που σκεφτόμασταν τις επόμενες εκλογές να είχαμε τη δύναμη να σκεφτόμασταν τις επόμενες γενιές. Δυστυχώς όμως, η πίκρα από τον πόνο του βάρβαρου ξεριζωμού του ’74 δεν άφηνε σχεδόν ποτέ περιθώρια για νηφάλια συζήτηση και προετοιμασία για την επιδιωκόμενη λύση. Κάθε συζήτηση ακόμη και για τα αυτονόητα χτυπούσε με φόρα πάνω στο τείχος της διαίρεσης, των προκαταλήψεων και του εθνικισμού. 

Είναι για να απορεί κανείς που τόσα χρόνια δε θελήσαμε να εντάξουμε τη γλώσσα της άλλης κοινότητας – και επίσημη γλώσσα της Κυπριακής Δημοκρατίας- ως υποχρεωτικό μάθημα στα δημόσια σχολεία. Τόσο απεχθές έγκλημα θα ήταν να μπορούσαν να σημερινοί 30αρηδες να συνεννοηθούν με κάποια επάρκεια στα τούρκικα; Γιατί τόσο καιρό το αυτονόητο αντιμετωπιζόταν περίπου ως εσχάτη προδοσία; 

Πέρα όμως από τη γλώσσα είναι και το ζήτημα της ιστορικής κατανόησης του πως φτάσαμε ως εδώ. Επειδή ποτέ δεν μπόρεσε να ενταχθεί στο δημόσιο διάλογο ή στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα η ανάλυση της πορείας ανάπτυξης των εθνικισμών στην Κύπρο. Τους ιστορικούς λόγους που οδήγησαν τις δύο κοινότητες στη σύγκρουση, καθώς και τις διαφορετικές ιστορικές αφηγήσεις της κάθε πλευράς πράγμα που δυσχεραίνει τη διαδικασία διαπραγμάτευσης. Για τους τουρκοκύπριους η κοινή πορεία τερματίζεται το ’63 εξ υπαιτιότητας των ελληνοκυπρίων, ενώ πολλές γενιές τουρκοκυπρίων μεγάλωσαν στην Κύπρο φοβούμενοι για την φυσική τους επιβίωση στο νησί με το λεγόμενο «σύνδρομο της Κρήτης» να κυριαρχεί στις συνειδήσεις τους. Αυτό το σύνδρομο είναι που γαργαλάνε να ξυπνήσει κάθε φορά οι εθνικιστές της άλλης πλευράς για να «υπενθυμίζουν» την ανάγκη συνέχισης των εγγυήσεων της Τουρκίας. Από την άλλη, η δική μας κοινότητα μεγάλωσε τρεις γενιές μετά την εισβολή με αβίωτες μνήμες των κατεχομένων, δίχως άλλες αναφορές στο παρελθόν. Για δεκαετίες ολόκληρες οι τουρκοκύπριοι ήταν κυριολεκτικά εξαφανισμένοι από τη δημόσια συζήτηση.  

Σε κάθε περίπτωση φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. 

Θα είναι άδικο για την Κύπρο και το λαό της να μείνει η χώρα διαιρεμένη. Η διαδικασία που ξεκινά σε μερικές ημέρες ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία για να λυθεί το κυπριακό στη βάση της δημιουργίας ενός κοινού κράτους με όλα τα οικονομικά, κοινωνικά και συνταγματικά πλεονεκτήματα που αυτό μπορεί να εμπεριέχει.

Εύχομαι η νέα ηγεσία των τουρκοκυπρίων να βλέπει την ιδιότητα του κράτους μέλους στην Ε.Ε. ως ασπίδα ασφάλειας και συνταγματικής κατοχύρωσης των ατομικών θεμελιωδών δικαιωμάτων όλων των κατοίκων του νησιού. Να μείνει μακριά από λογικές μόνιμων παρεκκλίσεων και εξαιρέσεων που θα δυσκολεύουν την οικονομική συνεργασία, την οικιστική βιομηχανία και ανάπτυξη. Να αποτινάξει από πάνω της την αγκαλιά της Άγκυρας. Εύχομαι παράλληλα η δική μας πλευρά να βρει τα εργαλεία για να πείσει ότι η αριθμητική υπεροχή των ελληνοκυπρίων στο νέο κράτος που θα δημιουργηθεί ότι δε θα θέτει σε κίνδυνο τα δικαιώματα και τις ελευθερίες της άλλης κοινότητας. Ότι η πολιτική ισότητα θα διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού από την πλειοψηφία.

Άντε Λεμεσιανοί!

Νίκο και Μουσταφά, σε εσάς έπεσε ο κλήρος 41 χρόνια μετά την εισβολή να κρατάτε στα χέρια σας την τύχη της Κύπρου. Μπροστά σε αυτή την ιστορική συγκυρία και με το βλέμμα της διεθνούς κοινότητας στραμμένο και πάλι στο νησί μας προχωρήστε με αυτοπεποίθηση, νηφαλιότητα και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον να κάνετε πράξη την επανένωση του τόπου μας!