Η παιδεία σε ρυθμό Harlem Shake

Όταν ακούστηκε αρχικά ότι η Διευθύντρια Μέσης Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού απαγόρευσε το Harlem Shake στα σχολεία δεν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Όταν το έψαξα στο διαδίκτυο ανακάλυψα βιντεάκια του ενός λεπτού τα οποία παρουσίαζαν μαθητές οι οποίοι βρίσκονταν ακίνητοι για μερικές στιγμές, στη συνέχεια ένας εξ αυτών αρχίζει να κινείται ρυθμικά και να κάνει φιγούρες και στη συνέχεια όλοι μαζί  ξεσπούν σε ένα αυθόρμητο χορό δίχως προκαθορισμένες κινήσεις ή συντονισμό. Στο τέλος του κάθε βίντεο εμφανιζόταν το όνομα του σχολείου του οποίου οι μαθητές πρωταγωνιστούσαν. Επίτηδες αναζήτησα να δω καμιά δεκαριά προσπαθώντας να εντοπίσω κάτι το «σκανδαλώδες» ή έστω το «αντι-μαθητικό». Όμως, με εξαίρεση κάποιες αυθόρμητες φιγούρες που βγάζουν ένα σεξουαλικό υπονοούμενο -αντίστοιχο για παράδειγμα με τη χαρακτηριστική κίνηση χορού που έκανε ο Έλβις Πρίσλει πριν 50 χρόνια- επί της ουσίας δεν έχω εντοπίσει τίποτα το μεμπτό. Αντίθετα μάλιστα, οι πρωτοβουλίες των μαθητών μου προκάλεσαν θετικά συναισθήματα και γέλιο. 

Το βέβαιο είναι πως μέσα από τα βίντεο με τα Harlem Shake χορευτικά κανενός μαθητή δε θίγονται τα δικαιώματα ή η αξιοπρέπειά του και είναι πραγματικά άξιο απορίας γιατί από τα τόσα ουσιαστικά προβλήματα που απασχολούν τη δευτεροβάθμια δημόσια εκπαίδευση η Διευθύντρια Μέσης ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο θέμα.

Ειδικά μάλιστα, όταν η επίσημη δικαιολογία που έδωσε στην εγκύκλιό της –τουλάχιστον βάση των σχετικών δημοσιευμάτων- ήταν ότι παραβιάζονται τα προσωπικά δεδομένα των μαθητών που συμμετέχουν εξαιτίας της ανάρτησης των βίντεο στο διαδίκτυο! Εξίσου παράδοξο είναι το γεγονός πως η συγκεκριμένη Διευθύντρια δε θεωρεί ότι παραβιάζονται τα ατομικά δικαιώματα των μαθητών όταν η ίδια δε συμμορφώνεται με τις συστάσεις της Επιτρόπου Διοικήσεως αλλά αντίθετα με άρθρα της στον ημερήσιο τύπο τοποθετείται ενάντια σε κάθε σύγχρονη έννοια δημοκρατίας και σεβασμού προς την διαφορετικότητα  στηριζόμενη σε λογικές πλειοψηφικού καταναγκασμού.

Σε κάθε περίπτωση, το διακύβευμα τελικά δεν εξαντλείται στο τι πολίτες θέλουμε αλλά, επεκτείνεται και στο τι εκπαιδευτικούς και ποια εκπαιδευτική ηγεσία χρειαζόμαστε. Αν θέλουμε να γίνουν πράξη οι διακηρύξεις για δημοκρατικούς και κριτικούς πολίτες με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και δεξιότητες διαλόγου, επικοινωνίας, κλπ θα πρέπει η δουλεία να ξεκινήσει μέσα από το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, να προχωρήσει στους εκπαιδευτικούς για να καταλήξει εν τέλει ως κουλτούρα, ως πρότυπο και ως διδακτική ύλη στα παιδιά.

Ο νέος Υ.Π.Π. έχει στα ατού του την νιότη του, η οποία ενδεχομένως του επιτρέπει να μπορεί να βρεθεί πιο κοντά στους μαθητές και στη νεολαία. Έχει επίσης τη φρεσκάδα του νέου πολιτικού ο οποίος αναλαμβάνοντας το πρώτο του εκτελεστικό αξίωμα από την απαιτητική θέση του Υπουργού έχει ακόμη μεγαλύτερο κίνητρο να εργαστεί και να κοπιάσει για να αποδείξει την αξία του.

Εν κατακλείδι, είμαι βέβαιη ότι οι μαθητές θα συνεχίσουν να χορεύουν Harlem Shake, ότι οι εκπαιδευτικές οργανώσεις θα συνεχίσουν να διεκδικούν τα κεκτημένα τους, ότι ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας θα συνεχίσει να απαιτεί να ενημερώνεται και να έχει εμπλοκή στα της παιδείας και ότι μέσα στα ίδια τα σχολεία θα συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη καθημερινά μαθητές και εκπαιδευτικοί. Όλα αυτά ίσχυαν και πριν από ένα μήνα. Η ουσιαστική αλλαγή που έχει επισυμβεί είναι η αλλαγή του πολιτικού προϊστάμενου για τον οποίο το στοίχημα είναι να αφήσει ένα προσωπικό στίγμα στο αξίωμα που κατέχει από άποψη πολιτική αλλά και από πλευράς διοίκησης.

Αν ο κ. Κενεβέζος καταφέρει να διακρίνει ανάμεσα στον καταιγισμό συμφερόντων και απόψεων τα σημαντικά από τα επουσιώδη και δώσει έμφαση στα πρώτα, τότε, θα δικαιώσει τη γενιά του αλλά και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που τον εμπιστεύτηκε. Αν από την άλλη προσπαθήσει να παραμείνει επιτήδεια ουδέτερος μπροστά στα μεγάλα και ουσιαστικά ζητήματα που αντιμετωπίζει η παιδεία και ασχοληθεί αποκλειστικά με μικροπολιτική και τερτίπια τύπου Harlem Shake, θα αποτύχει. Εύχομαι για το πρώτο.