Τελείωσαν οι χίμαιρες

Έξι μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η εικόνα η οποία παρουσιάζει η Ελλάδα είναι καταθλιπτική. Η οικονομία της χώρας είναι εξαντλημένη από την παρατεταμένη αβεβαιότητα, η ανεργία έχει αυξηθεί, το τραπεζικό σύστημα στραγγίζει καθημερινά, ενώ οι δημοσιονομικοί δείκτες έχουν σαφώς χειροτερέψει. 

Το μοναδικό έργο που έχουν να παρουσιάσουν μετά από έξι μήνες διακυβέρνησης είναι το πόρισμα της λεγόμενης «Επιτροπής Αλήθειας» που αποφάσισε ότι το χρέος είναι «παράνομο, επονείδιστο και μη βιώσιμο». Κατά τα άλλα οι αντιπρόσωποι της Ελλάδας αντιμετωπίζονται πλέον σχεδόν από όλους ως κακομαθημένα παιδιά οι οποίοι με δασκαλίστικο ύφος και έπαρση κάνουν διαλέξεις οικονομικής πολιτικής στους συναδέλφους τους. 

Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι όσο τα περιθώρια στενεύουν και οι πιθανότητες να καταλήξουν σε νέα συμφωνία εξανεμίζονται, επιτελείται μία συνειδητή προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει από απλούς πολίτες ως λειτουργούς του τύπου και στελέχη της αντιπολίτευσης ως εχθρούς του έθνους, δοσίλογους και πουλημένους σε ξένα κέντρα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει μετατρέψει τη Βουλή των Ελλήνων σε λαϊκό δικαστήριο και αυτοανακηρύχθηκε δικαστής. 

Δυστυχώς η κατάσταση είναι οριακή. Η αξιοπιστία της χώρας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Τόσους μήνες δεν εξανεμίστηκε μόνο το πλεόνασμα και οι καταθέσεις, εξανεμίστηκε δυστυχώς η εμπιστοσύνη προς τη νέα ελληνική κυβέρνηση. Κανένας πλέον σήμερα δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να τηρήσει την εφαρμογή της οποιασδήποτε συμφωνίας. 

Ο χρόνος τελειώνει, τα περιθώρια στενεύουν, ο εκνευρισμός είναι κυρίαρχος και η αξιοπιστία της Ελληνικής κυβέρνησης βρίσκεται στο ναδίρ. Το ερώτημα είναι ξεκάθαρο. Είτε συμφωνία με τους όρους των δανειστών, είτε, χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ. Άλλος δρόμος ουσιαστικά δεν υπάρχει και δυστυχώς η πραγματικότητα είναι ότι άργησε πολύ και για τα δύο. Τώρα ότι και αν αποφασίσει να κάνει θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος απ’ ότι μόλις είχε αναλάβει. 

Σε κάθε περίπτωση όμως, ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει κάποια στιγμή να πάρει τις αποφάσεις του και θα πρέπει να πάρει τη χώρα σε εκλογές επειδή ναι μεν η λαϊκή εντολή όπως αρέσκεται να λέει είναι «νωπή» αλλά νωπά είναι ακόμα και τα συνθήματα και οι υποσχέσεις. Ο κόσμος πριν από έξι μήνες ψήφισε κατά πλειοψηφία τα αντιμνημονιακά κόμματα γιατί «είδε όλους τους άλλους». Τώρα που πλέον είδε και αυτούς ο ελληνικός λαός θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσει συνειδητά ποιο δρόμο θα ακολουθήσει. Εντός ή εκτός ευρώ με επίγνωση των δυσκολιών που συνεπάγεται η κάθε επιλογή.

Αλλά και πάλι μία κοινωνία η οποία έχει αποχαυνωθεί τόσα χρόνια από τη μακάρια ΝΔ, το παλαιοκομματικό ΠΑΣΟΚ, το αντι-μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, το εθνομανές ΑΝΕΛ και τη φασιστική Χρυσή Αυγή, έχει άραγε ελπίδες σωτηρίας; 

Υπάρχει ποτέ περίπτωση η ελληνική κοινωνία από την αριστερά ως τη δεξιά να σταματήσει να καγχάζει ότι τους χρωστά χάρες όλη η ανθρωπότητα, ότι όλα είναι συνωμοσίες εναντίον τους και να εργαστεί σκληρά για να οικοδομήσει μία νέα Ελλάδα που να κοιτάζει με περηφάνια το παρελθόν αλλά, να στηρίζεται γερά στο παρόν και να ενεργεί με το βλέμμα της στο μέλλον; Αν δεν υπάρχει, από κάπου θα πρέπει να ξεκινήσει να αναδύεται.