Τα απαγορευμένα

Μετά το θέατρο της περασμένης εβδομάδας αναφορικά με τις εκποιήσεις, θέατρο το οποίο δυστυχώς συνεχίζεται διασύροντας την αξιοπιστία της χώρας και πλήττοντας το κύρος της βουλής, ήρθε ως ουρά σε εκείνη την κρίση η συζήτηση για το εφάπαξ. Συζήτηση η οποία πυροδοτήθηκε από απάντηση που έδωσε ο Υπουργός Οικονομικών σε μία συνέντευξη του, στην οποία είπε ουσιαστικά το αυτονόητο. Ότι δηλαδή, η μη φορολόγηση του εφάπαξ αποτελεί στρέβλωση. Υπάρχει αλήθεια κανένας νοήμων άνθρωπος που αμφισβητεί αυτή τη θέση; Αν υπάρχει θα ήθελα να ακούσω επιχειρήματα επί τούτου. Αλλά φαντάζομαι πως αν υπήρχαν θα τα ακούγαμε ήδη. Το μόνο που έχει λεχθεί είναι ότι πρέπει να προηγηθεί διάλογος πριν ληφθούν οι οποιεσδήποτε αποφάσεις, θέση την οποία συμμερίζομαι απόλυτα! Θέση την οποία συμμερίζεται και ο αρμόδιος Υπουργός.

Η πορεία όμως που πήρε τελικά το θέμα φανερώνει ότι το μόνο που αφήνει ικανοποιημένη την ΠΑΣΥΔΥ δεν είναι η συζήτηση αλλά η μη συζήτηση του θέματος. Γι αυτό εξάλλου ακύρωσαν την απεργία τους. Την απεργία δεν την ακύρωσαν μετά τη δέσμευση του Υπουργού για διάλογο (που υποτίθεται πως ήταν η δικιά τους θέση), αλλά, μετά από τη δέσμευση του Προέδρου ότι το θέμα θεωρείται λήξαν. Τουλάχιστο προς το παρόν. 

Επειδή κάποια στιγμή το θέμα θα ανακύψει και πάλι όπως εξάλλου έγινε και πέρσι και κάποια στιγμή θα πρέπει να ληφθούν αποφάσεις. Η πραγματική θέση της ΠΑΣΥΔΥ για μη συζήτηση του θέματος μόνο αρνητικές επιπτώσεις μπορεί να έχει άστε δε που στο τέλος της ημέρας ίσως και να πλήξει την πλειοψηφία των υπαλλήλων του δημοσίου. 

Η αναστολή του διαλόγου ή η καθυστέρηση όπως έχουμε δει και στο παρελθόν οδηγεί τελικά σε λύσεις οι οποίες δεν εξυπηρετούν παρά μόνο μια μικρή μερίδα στελεχών ανώτατων κλιμάκων και κατ’ επέκταση υψηλών αποδοχών. Όσο η συζήτηση αναβάλλεται ή ο χρόνος για διάλογο συμπιέζεται, το βάρος των αποκοπών για εξοικονομήσεις πέφτει τελικά πάνω στους ώμους των νέο-προσληφθέντων. Θυμίζω τη μείωση των κλιμάκων εισδοχής, την αποκοπή του ταμείου προνοίας, την  αλλαγή στο συνταξιοδοτικό κλπ. Έτσι ενώ να ξεκινάς από τα πάνω προς τα κάτω, όπως δηλαδή θα ήταν το αντικειμενικά δίκαιο να γίνεται, τελικά συμβαίνει εντελώς το αντίθετο. 

Ίσως βέβαια καλώς ο Πρόεδρος άφησε το όλο θέμα για να συζητηθεί κάποια άλλη στιγμή αντί να οξύνει περισσότερο το ήδη τεταμένο πολιτικό κλίμα. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να δοθεί η εντύπωση ότι η απαίτηση για μη διάλογο ότι είναι κάτι που μπορεί να ισχύει σε μια δημοκρατία για το οποιοδήποτε θέμα. Δεν μπορούν να υπάρχουν απαγορευμένα θέματα τα οποία να μην δύναται να μπουν στη βάσανο της δημόσιας συζήτησης. Ιδιαίτερα δε όσο το χάσμα προνομιούχων και μη διευρύνεται δε μπορεί παρά κάποια στιγμή η πρώτη κατηγορία να χάσει κάτι για να βοηθηθεί η δεύτερη. Έτσι λειτουργούν οι οικονομίες που είναι κοινωνικά ευαίσθητες και έτσι θα πρέπει να λειτουργήσουμε και εμείς. Μόνο όμως μέσα από τον διάλογο μπορούμε να βρούμε τον καλύτερη φόρμουλα για να το πετύχουμε.