Ποιος θυμάται το κυπριακό;

Ο Δ. Χριστόφιας αποδείχτηκε τραγικά ανεπαρκής στην προσπάθειά του να διαχειριστεί το κυπριακό. Οι προσδοκίες που δημιούργησε αρχικά η εκλογή του στη διεθνή κοινότητα και σε σημαντική μερίδα της ε/κ κοινότητας έδωσαν γρήγορα τη θέση τους στην απογοήτευση.  Ο συνολικός απολογισμός της θητείας του είναι ότι παραδίδει τη διαδικασία επίλυσης σε πολύ χειρότερη κατάσταση απ΄ ότι όταν την παρέλαβε. Ουσιαστικά, παραδίδει μια νεκρή και απαξιωμένη διαδικασία, ένα αδιάφορο έως και εχθρικό διεθνές περιβάλλον και μια κοινή γνώμη δίχως ελπίδα, έτοιμη να χωνέψει για πάντα ότι το κυπριακό δε μπορεί να λυθεί.

Η σύσταση των κοινών επιτροπών και η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων αντί να καλλιεργήσουν εντός και εκτός εμπιστοσύνη και αισιοδοξία, οδήγησαν σε ένα Βατερλό διγλωσσίας, προχειρότητας και τελικά απαξίωση της διαδικασίας. Το γνωστό επιχείρημα περί  αδιαλλαξίας της Άγκυρας παρέμεινε η σταθερή και επαναλαμβανόμενη δικαιολογία για να κρύψει από πίσω η δική μας πλευρά την ανικανότητά της.

Ο μύθος ότι ο Δ. Χριστόφιας κατέβαλε δήθεν κάθε δυνατή προσπάθεια για να διασώσει τη διαδικασία κατέρρευσε σχετικά νωρίς μέσα από το διπλωματικό φτύσιμο των Ηνωμένων Εθνών στις 25 Νοεμβρίου 2010. Ο κ. Μπαν Γκι Μουν με την τότε δημοσιοποίηση της έκθεσης για την αποστολή των καλών του υπηρεσιών, μέσα σε οκτώ σελίδες, ξεσκέπασε την υποκρισία με την οποία προσέγγιζαν τις διαπραγματεύσεις οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων. Τα Ηνωμένα Έθνη, αφήνοντας κατά μέρος τα ευγενή σχόλια και επευφημίες σε σχέση με τις δήθεν προθέσεις είπαν τα πράγματα με το όνομά τους. Ότι δηλαδή, οι διαπραγματευτές των δύο κοινοτήτων συζητούν για χάρη της συζήτησης.

Η συνέχιση του αλαλούμ εντός και εκτός ανάγκασε τον  Γ.Γ. του ΟΗΕ στις 27 Απριλίου το 2012 να διακόψει το στημένο παιχνίδι εντυπώσεων δηλώνοντας ότι, «δε βλέπει κανένα λόγο να καλέσει άλλες συναντήσεις μεταξύ των δύο ηγετών, εκτός και αν, υπάρχει ένδειξη και από τις δύο πλευρές ότι υπάρχει κάτι ουσιαστικό να συμφωνηθεί». Έτσι ήταν που κατάρρευσε για πάντα ο μύθος του Προέδρου της Δίκαιης Λύσης. Το άλλο μισό κομμάτι (αυτό για τη «Δίκαιη Κοινωνία») είχε εξανεμιστεί ήδη από τον πρώτο κιόλας χρόνο διακυβέρνησής.

Με ευθύνη της υφιστάμενης κυβέρνησης είναι που το κυπριακό έχει περιέλθει στη σημερινή τραγική του κατάσταση. Η οποία, μετατίθεται στους ώμους του επόμενου Προέδρου ο οποίος αν δε θέλει να είναι αυτός που θα επικυρώσει το μνημόνιο διχοτόμησης της πατρίδας μας οφείλει να ενώσει τις ηγεσίες όσων περισσότερων κομμάτων σε μια κοινή γραμμή διεκδίκησης.

Προσωπικά τα συνθήματα περί ενότητας δεν τα έχω ασπαστεί ποτέ μου. Πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η δημοκρατία λειτουργεί καλύτερα όταν διαφορετικές θέσεις αντιπαρατίθενται ανοικτά και με τόλμη στο δημόσιο διάλογο. Όμως, το κυπριακό απαιτεί ενότητα και συλλογική προσπάθεια επειδή σ’ αυτό το ζήτημα διαπραγματευόμαστε ως κοινότητα όχι ως παρατάξεις και όχι ως ιδεολογίες.

Η επόμενη πολιτική ηγεσία της κοινότητάς μας οφείλει δημόσια να συζητήσει τις απόψεις της κάθε παράταξης και να καταλήξει επιτέλους σε κοινή συμφωνημένη θέση της Ε/Κ πλευράς. Με τον όρο κοινή θέση δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση ένα σιδηρόδρομο λέξεων που ο καθένας θα ερμηνεύει αναλόγως γούστου και ακροατηρίου, αλλά, ένα καθαρό και αναλυτικό κείμενο με τις βασικές διατάξεις για όλα τα κύρια θέματα που άπτονται της επιδιωκόμενης λύσης (περιουσιακό, αποζημιώσεις, συνταγματικό, ασφάλεια, οικονομία, εξωτερική πολιτική).

Εννιά χρόνια μετά το 2004 έφτασε ο καιρός να αφήσουμε πίσω ανούσιες συζητήσεις για μετάνοιες, απολογίες, περηφάνιες κλπ. Το ουσιαστικό είναι πως η Κύπρος παρέμεινε μοιρασμένη, κανένας πρόσφυγας δεν επέστρεψε και κανένα τετελεσμένο της εισβολής δεν ανατράπηκε. Αν η επιδίωξή μας είναι όντως να άρουμε την κατοχή τότε δεν έχουμε άλλο χρόνο για χάσιμο, χρειάζεται να τρέξουμε για να προλάβουμε τα όσα έρχονται. Να οπλιστούμε με σοβαρότητα, να εξετάσουμε τις επιλογές μας και να καταλήξουμε σ’ αυτό που μας ικανοποιεί περισσότερο και που ρεαλιστικά μπορούμε να πετύχουμε. Μόνο έτσι μπορούμε να διεκδικήσουμε αξιόπιστα, κινητοποιώντας φίλους και συμμάχους και δημιουργώντας στρατηγικές συμμαχίες συμφερόντων με ευρωπαϊκές και γειτονικές χώρες. Αξιοποιώντας τα νέα δεδομένα και την προοπτική του αερίου ως καρότο και μαστίγιο ταυτοχρόνως για να βγούμε από το αδιέξοδο. Γιατί μπορεί να κινδυνεύουμε να χάσουμε μια γένια λόγω της κρίσης αλλά με το κυπριακό παγιδεύσαμε ήδη τρεις γενιές σε μια υπό κατοχή μοιρασμένη πατρίδα με ότι αυτό συνεπάγεται.